တိတ္တိတ္ေလး....

ငါသြားရေတာ့မယ္တဲ့။ သူကေျပာတယ္။ ေအာ္........ဘယ္ေတာ့လဲဆိုေတာ့ .. ေနာက္လကုန္မွာတဲ့။ သူ႕ကိုၾကည့္ရတာေပ်ာ္ေနတဲ့ပံုပဲ။ အင္းေလ...လက္ရွိအေျခအေနကို သူ မလြဲသာလို႕ လက္ခံထားရေပမယ့္ တကယ္တန္းေတာ့ ေျပာင္းလဲခ်င္တာ အစထဲကသိသားပဲေလ။ သူလုပ္ခ်င္တာေတြ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ လုပ္ရေတာ့မွာမို႕ သူ႕အတြက္ ၀မ္းသာေပးမိသလို ကိုယ္က်န္ခဲ့မွာကို ေတြးျပီး ရင္ထဲမွာ ေဆြးမိတယ္။
ရင္ထဲမွာ ခံစားမိတဲ့အတိုင္း ဟန္မေဆာင္တတ္သူမို႕ မ်က္ရည္က ခ်က္ခ်င္း၀ိုင္းတတ္လာေတာ့ သူ႕အျမင္မွာေတာ့ ျပသနာေတြ၊ ျပသနာ ရွာတတ္တဲ့လူေတြ ၾကားထဲ တစ္ေယာက္ထဲက်န္ခဲ့မွာေၾကာင့္ ၀မ္းနည္းတယ္လို႕ ထင္ျပီး ေခ်ာ့ေမာ့ေနတယ္။ မင္းသူတို႕နဲ႕ ဘယ္လိုအလုပ္လုပ္ရမလဲဆိုတာ ေကာင္းေကာင္းနားလည္ေနပါျပီ ၊ တခုခု လုိအပ္ရင္လဲ ငါ့ကို ဖုန္းဆက္ေပါ့တဲ့။ တကယ္ေတာ့ ငါ၀မ္းနည္းတာ အဲဒါေၾကာင့္မွ မဟုတ္ပဲ။ သာမန္ထက္ပိုျပီး တြယ္တာမိတဲ့ သူနဲ႕ ေ၀းရမွာေၾကာင့္ဆိုတာ သူမသိတာပဲေကာင္းပါတယ္။
တကယ္တမ္းေတာ့ ၾကီးျပင္းလာတဲ့ပတ္၀န္းက်င္၊ သင္ၾကားခဲ့ရတဲ့ ဘ၀သင္ခန္းစား၊ ျဖတ္သန္းလာခဲ့ရတဲ့ အေတြ႕အၾကံဳ ၊ ယဥ္ေက်းမႈ၊ ွဓေလ့ထံုးစံ၊ လူမိ်ဳး ဘာသာ မတူညီတဲ့လူႏွစ္ေယာက္ ဟာ တေနရာထဲမွာ ဆံုျဖစ္ခဲ့ၾကတာကိုက ကံၾကမာ ရဲ႕ မ်က္ႏွာသာေပးမႈတခုထဲ ေၾကာင့္သာပါပဲ။ ဒီထက္ပိုျပီး ဘာေမွ်ာ္လင့္ခ်င္ေသးလို႕လဲ လို႕ ကိုယ့္ဟာကို ေမးမိတယ္။
သူ႕ရဲ႕ ဂရုစိုက္ၾကင္နာမႈ၊ အားေပးေဖးမမႈ ၊ ပြင့္လင္းေဖာ္ေရြမႈဟာ လုပ္ေဖာ္ ကိုင္ဖက္တေယာက္အေပၚမွာ ထားေလ့ရွိတဲ့ သူ႕ရဲ႕ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ အက်င့္စရိုက္တစ္ခုပဲ။ အဲဒီထက္ ဘာမွ မပိုဘူးဆိုတာ သေဘာေပါက္နားလည္ေအာင္ ကိုယ့္ဟာကို အခ်ိန္အၾကာၾကီးယူျပီး ေလ့က်င့္ ထားျပီးသားပါ။
ဟန္ေဆာင္ထားစမ္းပါ။ ဟန္ေဆာင္ေနက် လူ႕ေလာကၾကီးထဲမွာ ပိုေနျမဲက်ားေနျမဲရွိေစဖို႕ ထပ္ဟန္ေဆာင္လိုက္စမ္းပါ လုိ႕ ကိုယ့္ဟာကို အားေပးမိတယ္။
ဘာလို႕ အဲေလာက္ေတာင္ တြယ္တာမိရတာလဲ။ ကိုယ့္ဟာကိုေတာင္ နားမလည္ႏိုင္ေတာ့မွ တျခားဘယ္သူကမွလဲ နားလည္ေပးႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ နီးစပ္မႈေၾကာင့္လား။ ဟင့္အင္း။ သူ႕ထက္ အေနနီးစပ္တဲ့ လူေတြအမ်ားၾကီးရွိတာပဲ။ အရမ္းေခ်ာေနလို႕လား။ သာမန္ပါပဲေနာ္။ အရမ္းေတာ္ေနလို႕လား။ ဒါေပမယ့္ ေတာ္တာတခုထဲေၾကာင့္လဲ မဟုတ္ပါဘူး။ တခ်ိဳ႕ အရမ္းေတာ္တဲ့လူေတြကိုေတာင္မွ ကိုယ္က မနာလိုျဖစ္တတ္ေသးတာ။ အားေပးေဖးမတတ္လို႕လား။ သူ႕ထက္ အားေပးေဖးမခ်င္တဲ့လူကိုေတာင္ စိတ္ပ်က္ေရွာင္လႊဲေနမိတာ။
ေနာက္ဆံုးေတာ့လဲ ေကာက္ခ်က္ခ်မိတာက သူ႕ကိုငါ တြယ္တာမိတာ ငါ့စိတ္ထဲကကိုက တြယ္တာခ်င္လို႕ပါလို႕။
တကယ္လို႕သာ အသက္ရွင္သြားမယ့္ ဘ၀တေလွ်ာက္မွာ သူနဲ႕ တေန႕မွာ 24နာရီ၊ တပတ္မွာ ခုႏွစ္ရက္၊ တလမွာ ရက္သံုးဆယ္၊ တႏွစ္မွာ ဆယ့္ ႏွစ္လ လံုးအတူေနသြားရမယ္ဆိုရင္ေတာင္ဘ၀ရဲ႕ ေန႕ရက္တိုင္းဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ျငီးေငြ႕စရာေကာင္းမွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ေသခ်ာပါတယ္။
အဲဒီခံစားခ်က္ကဘာလဲ ... ကိုယ့္ဟာကိုလဲ မသိေတာ့ဘူး။

ေဆာင္းခိုငွက္ ဇင္ေယာ္

ကၽြန္မတို႕ အင္းေလးမွာ ႏွစ္စဥ္ ေဆာင္းတြင္းဆိုရင္ ဇင္ေယာ္ငွက္မ်ား ေဆာင္းလာခိုၾကပါတယ္။ ေဆာင္းရာသီနဲ႕ ေႏြရာသီပတ္၀န္းက်င္မွာ အင္းေလးကို အလည္ေရာက္ဖူးတဲ့ သူမ်ားဆိုရင္ေတာ့ ေမာ္ေတာ္ဆိပ္မွာ ဇင္ေယာ္အစာ၀ယ္ျပီး ေမာ္ေတာ္ေနာက္ လုိက္ပ်ံလာတတ္တဲ့ ဇင္ေယာ္ငွက္ကေလးမ်ားကို အစာပစ္ေၾကြးဖူးၾကပါလိမ့္မယ္။
ဇင္ေယာ္ကို အင္းေလးမွာကေတာ့ ႏွင္းေအးလို႕ေခၚၾကတယ္။ ၾကည့္ရတာ ႏွင္းနဲ႕တူတဲ့ ျဖဴေဖြးတဲ့သူ႕ရဲ႕ အေမႊးအေရာင္ကို လုိက္ျပီး နာမည္တြင္ခဲ့တာနဲ႕ တူပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေတာင္ပံေလးေတြကေတာ့ မီးခိုးေရာင္ေလးေတြပါ။
ကၽြန္မတို႕ငယ္ငယ္အင္းေလးမွာ ေနတံုးကဆိုရင္ ေဆာင္းစ၀င္ျပီဆိုတာနဲ႕ ညေန ေန၀င္ရီသေရာဆို အေကာင္ေလးငါးဆယ္ပါတဲ့ ႏွင္းေအးေတြ အုပ္လုိက္ ရြာထဲကို၀င္လာတတ္ပါတယ္။ ငါးနာရီ ငါးနာရီခြဲေလာက္ေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္ဆို အိမ္က ညစာစားျပီးက်န္တဲ့ ထမင္းၾကမ္းေလးေတြကို လက္ေလးနဲ႕ ေသးေသးေလးေတြဆုပ္ျပီး ႏွင္းေအးစာေၾကြးၾကတာ အရမ္းေပ်ာ္ဖို႕ ေကာင္းပါတယ္။ ထမင္းဆုပ္ကို မပစ္ခင္ လက္ကေလးကိေျမွာက္ေျမွာက္ျပီး ႏွင္းေအးေရး.. ေရာ့ေရာ့ေရာ့ လို႕ေအာ္ျပီး ေနာက္ဆံုးမွ ေရာ့ ဆိုျပီးေျမွာက္ ပစ္ထည့္လိုက္ရင္ ေစာင့္ေနတဲ့ ႏွင္းေအးတေကာင္ေကာင္ကေတာ့ ေရထဲျပဳတ္မက်ခင္ ရေအာင္သုတ္လိုက္ႏိုင္တာပဲ။ သူလိုလိုငါလိုလိုနဲ႕ ၾကားထဲကလြတ္ျပီး ေရထဲက်သြားရင္လဲ တေကာင္ေကာင္က ေရထဲကေနရေအာင္ သုတ္စားလိုက္တာပဲ။ ဇင္ေယာ္ငွက္အေကာင္ေလးငါးဆယ္ေလာက္ ကိုယ့္ေခါင္းေပၚမွာတဂီးဂီး တဂစ္ဂစ္နဲ႕ ေအာ္သံေတြၾကားမွာ အစာေၾကြးရတာ ကေလးဘ၀ရဲ႕ ေပ်ာ္စရာ အခ်ိန္ေတြထဲက တစ္ခု ေပါ့။ ပတ္၀န္းက်င္အိမ္ေတြကပါေကၽြးၾကရင္ေတာ့ ကိုယ့္နားက အုပ္စုကလဲ နည္းသြားတာေပါ့။

ေက်ာင္းကျပန္လာျပီး၇င္ ညစာ ထမင္းခ်က္ဖို႕ ဆန္ေဆးေပးရေလ့ရွိတဲ့ကၽြန္မကေတာ့ ဇင္ေယာ္ေတြစ၀င္ျပီး ေနာက္ရက္ေတြဆိုဆန္ႏို႕ဆီဗူး၀က္ေလာက္ ပိုေဆးပစ္လိုက္တာပဲ။
ဒါေပမယ့္ ခုေနာက္ပိုင္း ေဆာင္းတြင္းမွာ အင္းေလးကို ျပန္ေရာက္ရင္လဲ အရင္တံုးကလိုက ႏွင္းေအးေတြ ရြာထဲမွာ အစားလာေတာင္းတာမ်ိဳးမရွိေတာ့ဘူး။ ျဖစ္ႏိုင္တာက ေဆာင္းလာခိုတဲ့ ႏွင္းေအးအေရအတြက္ နည္းသြားလို႕ျဖစ္ရမယ္။ အင္းလည္မွာေတာ့ လိွဳင္းေလးစီးလိုက္၊ ေရထဲကငါးကို ထိုးသုတ္လိုက္၊ ေမာ္ေတာ္ေတြေနာက္ကို လိုက္ပ်ံျပီး ခရီးသည္ေတြပစ္ေကၽြးတဲ့ အစာေတြကို လိုက္သုတ္လိုက္ လုပ္ေနတဲ့ ႏွင္းေအးေတြေတာ့ ေတြ႕ေနရတံုးပဲ။ ကၽြန္မလဲ အင္းေလးျပန္ျဖစ္တဲ့အခါ အင္းလည္ေရာက္လုိ႕ ႏွင္းေအးေတြေတြ႕ရင္ ပါလာတဲ့ ေပါင္မုန္႕ေလးေတြကို ပစ္ေၾကြးရင္း ငယ္ဘ၀ကေပ်ာ္ရႊင္မႈေလးေတြကို ျပန္ခံစားမိတံုးပါပဲ။

ခုေတာ့ ကၽြန္မကိုယ္တုိင္လဲ ငွက္တေကာင္လိုပဲ ဇာတိေျမရဲ႕ အေ၀းတေနရာမွာ ေဆာင္းခိုေနရပါတယ္။

ပထမဆံုးၾကိဳးစားျပီး စတင္လိုက္တဲ့ ပိုစ့္က အလြမ္းပိုစ့္ေလးျဖစ္သြားေတာ့ ေနာက္ပိုင္းလဲ တမ္းတမႈေတြနဲ႕ ျပည့္ေနတဲ့ ဘေလာဂ့္ တခုပဲျဖစ္သြားမလား မသိေတာ့ပါဘူး။